Në kremastarët e pikëllimit
6 December, 2010
Ti do, të dehesh…
e urdhëron veten të të bindet,
var dhimbjen nëpër nyjet e kockave,
brenda garderobës tënde të mërZisë,
e lëshohesh brenda gotës,
me shpresën se ajo do mpikset…
se pas pak, gjunjët do këputen,
e në vesh, s’do të gjëmojnë më,
rrahjet e atij çekiçit të tmerrshëm, ndër kocka…
e vetja, nuk bindet…
ti kapesh pastaj me cilësinë e whisky-t që nuk deh,
dhe xhambazët që të kanë taksuar dhimbjen…
vetes i jep një urdhër të dytë…
e rrëkllehesh dhe njëherë brenda gotës,
me shpresën e papërvojë,
se të paktën, do të mjegullohet vështrimi…
sepse gjithçka duket e lehtë, kur sheh përmes bulëzash…
sepse… sepse… ohhh… është kaq e helmët,
e plumbtë,
dhe e përfundtë,
ikja jote, e pa-lajmëruar Ma’…
… … …
ti do, të dehesh,
var dhimbjen nëpër nyjet e kockave,
si celefonë të zbardhëllyer,
që rrjedha e lumit i nxjerr,
mbi kërcunjtë e pajetë të pemëve,
e kërkon të dalësh nga kremastarët e pikëllimit….
© Arlinda G.