Në kremastarët e pikëllimit

Ti do, të dehesh…

e urdhëron veten të të bindet,

 

var dhimbjen nëpër nyjet e kockave,

brenda garderobës tënde të mërZisë,

e lëshohesh brenda gotës,

me shpresën se ajo do mpikset…

se pas pak, gjunjët do këputen,

e në vesh, s’do të gjëmojnë më,

rrahjet e atij çekiçit të tmerrshëm, ndër kocka…

 

e vetja, nuk bindet…

ti kapesh pastaj me cilësinë e whisky-t që nuk deh,

dhe xhambazët që të kanë taksuar dhimbjen…

 

vetes i jep një urdhër të dytë…

e rrëkllehesh dhe njëherë brenda gotës,

me shpresën e papërvojë,

se të paktën, do të mjegullohet vështrimi…

 

sepse gjithçka duket e lehtë, kur sheh përmes bulëzash…

sepse…  sepse…  ohhh…  është kaq e helmët,

e plumbtë,

dhe e përfundtë,

ikja jote, e pa-lajmëruar Ma’…

 

… … …

ti do, të dehesh,

var dhimbjen nëpër nyjet e kockave,

si celefonë të zbardhëllyer,

që rrjedha e lumit i nxjerr,

mbi kërcunjtë e pajetë të pemëve,

e kërkon të dalësh nga kremastarët e pikëllimit….

 

© Arlinda G.