Retinë

 

Hëna somnaumbulet mbi qiejgërvishtës,

kuaj të ngrirë në dëborë,

më vështrojnë me sy të pikëlluar…

 

Ecjakem labirintheve,

t’i shpëtoj pikëllimit të tyre,

gjuhët e akullta të natës,

më lëpijnë tëmthat që therrin fort,

e jastëku i ëndrrës, më shënon mbi fytyrë,

dizenjot e tij, të shqetësuara…

 

Oh… nuk të gjej dot…

ka njëmijë drita ky qytet,

ky qytet që kurrë nuk dita ta bëj të më dojë…

njëmijë drita të çmendura,

e njëmijë suprina indiferente,

që rrezëllijnë ftohtë,

e më copëtojnë shëmbëlltyrën…

 

Lënë peng mbi qelq,

sytë e mjegulluar,

gjysmë-mollëzën; rrëzuar një qerpik,

e fijëza flokësh pafund…

 

që ti kërkon t’i ngjisesh,

si copëzat e grisura të një fotografie…

 

Oh… unë  e di,.

e vështirë t’i ndërtosh fytyrën pengut,

në mes të vitrinave…

 

…

Hëna somnaumbulet mbi qiejgërvishtës,

pikëllim i ngrirë në retinë,

përndjek udhëtimin tim, të pamundur,

drejt teje…

 

© Arlinda G.