Triko e vjetër

 Triko e vjetërth… e ç’ngjyrosur… e ngrënë mbi brryl,

dremit në sirtar, shtriqur nën sythet e shqepur…

 

Dikur, ime më ulur pranë sobës,

e thurri për mua, me një nur të paqtë,

rënë ndër faqet e përskuqura…

ndërsa atje pranë,

një tenxhere e vogël, turfullonte zhurmëmadhe,

e shpërndante gjithandej, aromë të ngrohtë, shtëpie…

 

Mbi shtizat e florinjta, ajo kapërtheu thilèzat e ngjeshura,

si themele të forta… të sigurta,

mbi të cilat,

do ngrinte muret e ëndrave,

“për vogëlushen me bukle të diellta, mbi ballë”,

duke mërmëritur ndër buzë,

si lutje të vagullt, të njëjtën melodi të panjohur,

që unë, asnjëherë nuk e mësova ku e kishte dëgjuar…

 

Sepse nënat, endin ndër buzë, të njëjtën melodi,

kur thurrin me shtiza… sythet e ëndrave për bijtë…

hartëzën e fatit, të pëllëmbëve të njoma, skicuar mbi akrelik,

me dy gërshetëza nazike, harkuar kujdesshëm,

që luajnë lozonjare, e ndërpriten gëzueshëm,

të bukura, të hareshme, si të gjitha fëmijëritë…

 

…

Oh… sa i ftohtë… kërcëllitës… e armiqësor,

muzgu modern, i këtëj qyteti, sonte…

 

nën vezullime të metalta, dritash,

e pulitje te akullta, qerpikësh, njerëzish-robotë…

ku unë vazhdoj të jem;

“vogëlushja e saj, me vështrim të pambrojtur”,

 

që sonte kam nevojë, kaq dëshpërimisht,

të mbulohem me jakën e saj, të pasofistikuar, “punim orizi”…

 

©Arlinda G.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

NË ATDHEUN E KOKETAVE… (manual)

Nëse doni të shihni me sytë tuaj, progresin dhe evolimin postmodern ndër vite, të biznesit shqiptar, mos u përpiqni ta zbuloni atë duke dëgjuar e parë reklamat, jo rrallëherë; të rëndomta e fare pa fantazi në konceptim, që përfaqësojnë produktet e tyre gjithkund, nëper afishe të stërmëdha, mbi fasada pallatesh të munduara nga tymi e pluhuri, nëpër autobuza shkatarraqë, nëpër televizione etj., etj.

Për t’i kuptuar të gjitha këto, ju mundeni, fare mirë, t’i kurseni vetes kohë, duke shfletuar gazetën; “Çelesi”.

Diku andej, nga mesi i faqeve të gazetës, qëndrojnë të afishuara ato… të bekuarat, lajmërime për punë. Mjafton të ndalni pakëz sytë atje dhe ju mund të lexoni gjëra nga më të pabesueshmet, xhavahire shqiptare, të servirura, fare pa truk, në sfondin e verdhë të kësaj gazete kaq shpresëdhënese.

Për fat të mirë, vajzat e gazetës në fjalë, të cilat kanë kontaktin e parë me formuluesit e këtyre lajmërimeve, nuk e mundojnë fare trurin për redaktimin e tyre, ato i shkruajnë këto lajmërime; shqeto, ashtu siç i dëgjojnë nga të interesuarit; në telefon apo ne menyrë të drejtpërdrejtë. Kështu, që nga mënyra se si është formuluar lajmërimi, ti mund të kuptosh shumë lehtë, gjendjen e emocionale të formuluesit, euforinë se sa i ka ecur atij së fundmi, apo cili ka qenë libri i fundit që ka lexuar, ( natyrisht, nëse ka lexuar ndonjëherë, ndonjë të tillë në jetën e tij, përveç menusë së restorantit ), etj., etj.

Kushti i parë, i cili sundon në masë, thuajse në gjithë lajmërimet, është fjalia ekzistenciale; të jetë e paraqitshme. Ky kusht kaq i rëndësishem e thelbësor për mbarëvajtjen e një biznesi ( !! ), i sfumon bindshëm të gjithë kushtet e tjera, si p.sh.eksperiencën në punë të tjera, kjo e fundit qëndron si kusht vetëm në nja dy prej tyre, natyrisht, renditur sfumueshëm pas kushtit; të jetë e paraqitshme, ndërsa profesionalizmin dhe seriozitetin në punë, vështirë se do ta hasni si kusht në ndonjë nga këto lajmërime…

Në këtë mori të pafund xhevahiresh shqiptare, ato që mund ta quajnë betejën zyrtarisht të humbur, ende pa e filluar, janë pikërisht gratë me fëmijë.. Të kesh femijë, veçanërisht, femijë të vegjël, është një handikap i pandreqshëm për formuluesit e lajmërimeve.

Por gjeja që më ka bërë të shqyej sytë nga habia, ka qenë një lajmërim të cilin nuk dita ku ta kategorizoja, në të, kushti i parë që kërkohej nga e punësuara e ardhshme, ishte; të qe e gjatë; 1m.75cm, madje në lajmërim thuhej se ajo duhej të qe edhe elegante, mungonte atje, vetëm numri i këmbës… Një çast mendova mos ishte vendosur gabimisht në atë rubrikë. Fare mirë, ai lajmërim mund t’i përkiste njoftimit për ndonjë konkurs bukurie, apo rubrikës; djemtë kërkojnë vajza…. Por jo… lexova më poshtë dhe kuptova që isha gabuar, më poshte sqarohej edhe pozicioni i punes që supozohej të kryente e punësuara e ardhshme.

Kujdes!

Në mënyrë që të jeni sa më të suksesshme gjatë një intervistë pune në Shqipëri, ju duhet të vishni dekoltenë më të guximshme të mundur, të pispilloseni sikur do shkoni në ballo, dhe mundesisht, apo më mirë le te themi kryesisht, të pulisni sytë, ashtu si “pafajshëm”, e të flisni me fjalë e gjeste prej kokete, teksa duhet, detyrimisht të qeshni si të keni dëgjuar batutën e shekullit, me ndonjë batutë të trashë e të pavend, të intervistuesit.

Vetëm kështu ju mund ta fitoni vendin e punës

Ah po, për pak harova, gjatë intervistës ju nuk duhet të fusni ne ligjëratën tuaj asnjë fjalë, të ashtuquajtur; të vështirë, për t’u thithur nga mendja e intervistuesit, nëse e bëni këtë, intervistuesi, thjesht do të rrudhë ballin, do ngrejë pak cepin e vetullës dhe do t’iu pyesë me siklet apo me ironi, sipas rastit ( gjithmonë pa i mbivlerësuar mundësitë e tij për të bërë ironi ) se si përkthehet ajo fjalë.

Në rastin më të keq, ai nuk do t’iu pyesë fare, por thjesht, do t’iu skualifikojë nga gara.

E kështu, falë këtij trendy-zmi të pashoq, përditë e më shumë, janë duke u shtuar lavdishëm, femrat që dinë ta ushtrojnë, zotësisht, profesionin e koketërisë, ( dhe, të paktën në këtë gjë, ato janë profesioniste të vërteta ), se… tek e fundit, ketë profesion dikton tregu.

Kushtet apo modelet për të qenë një njeri i suksesshëm në Shqipëri, tashmë janë percaktuar qartë, ato diktojnë bindshëm gjithkund, janë vetëm dy; nese je tip“i fortë”, quhesh nje mashkull i suksesshem, ndërsa, je femër e suksesshme, nëse e ushtron profesionalisht koketërinë.

Nëse ju, i takoni një kategorie tjetër, të dashur lexues, çfarëdolloj modeli tjetër t’i përkisni, dijeni se do t’iu duhet të luftoni shumë… në këtë; tonin, të shtrenjtin, atdheun e dashur.

©Arlinda G.

“

“