Retinë

 

Hëna somnaumbulet mbi qiejgërvishtës,

kuaj të ngrirë në dëborë,

më vështrojnë me sy të pikëlluar…

 

Ecjakem labirintheve,

t’i shpëtoj pikëllimit të tyre,

gjuhët e akullta të natës,

më lëpijnë tëmthat që therrin fort,

e jastëku i ëndrrës, më shënon mbi fytyrë,

dizenjot e tij, të shqetësuara…

 

Oh… nuk të gjej dot…

ka njëmijë drita ky qytet,

ky qytet që kurrë nuk dita ta bëj të më dojë…

njëmijë drita të çmendura,

e njëmijë suprina indiferente,

që rrezëllijnë ftohtë,

e më copëtojnë shëmbëlltyrën…

 

Lënë peng mbi qelq,

sytë e mjegulluar,

gjysmë-mollëzën; rrëzuar një qerpik,

e fijëza flokësh pafund…

 

që ti kërkon t’i ngjisesh,

si copëzat e grisura të një fotografie…

 

Oh… unë  e di,.

e vështirë t’i ndërtosh fytyrën pengut,

në mes të vitrinave…

 

…

Hëna somnaumbulet mbi qiejgërvishtës,

pikëllim i ngrirë në retinë,

përndjek udhëtimin tim, të pamundur,

drejt teje…

 

© Arlinda G.

Kur injoranca vishet me frak

 Ndonjëherë Tirana më ngjan si një kotec, një kotec i madh e i zhurmshëm, ku të gjithë kakarisin, askush nuk e dëgjon kakaritjen e tjetrit, e çdokush beson që kakaritja e tij është më interesantja, më melodiozja, më luftarakja, më autoritarja, më shpartalluesja…

Për të kuptuar këtë mjafton të ndezësh televizorin; të hënën-mbrëma, të mërkurën-mbrëma, të enjtenˉmbrëma, të premten-mbrëma, hmm… po ç’them dhe unë, e thënë shkurt; në të gjitha “mbrëmat” që ka java, për të parë, thuajse në çdo stacion, të rehatuar këmbë mbi këmbë, nëpër kolltuqet luksozë, me nga një bllok shënimesh krejt të bardhë, e stilograf përpara sa për skenografi televizive, e ndoshta, edhe syze pa numër mbi hundë për të plotësuar figurën intelektuale; ata, të shumë-kërkuarit; kakaritësit televizivë.

Gjatë viteve modeli i flokëve të tyre ka ndryshuar dukshëm. Janë prerë të djegurat, janë xhelosur baluket, apo janë mbjellë flokë të tjerë, aty, mu në pjesën strategjike të kapakut të kokës, nga ku elaborohen analizat e tyre, të çmuara, sepse, tek e fundit, edhe estetika ka rëndësinë e saj.    

Gjatë viteve edhe ngjyrat e kollareve të tyre janë bërë më “soft”, ato ( të paktën ato ) nuk bërtasin siç vite më parë e nuk bëjnë më grusht me sfondin e këmishës apo pigmentin e kostumit.

E vetmja gjë që nuk ka ndryshurar tek ata gjatë viteve, është mënyra e kakaritjes. Kakaritësit po njëlloj vazhdojnë të fyhen e shahen, përkatësisht, me të kundërtit e tyre, duke u treguar me gisht, dhe të shpupulosen po aq egërsisht, siç atherë kur i kishin flokët e djegur, të pa-xhelosur apo të rënë në çaçkë të kokës. E padyshim, çdo betejë e ashpër shpupulosjeje mediatike, shoqërohet më pas, me një mbjellje të re, urgjente, puplash po aq të krekosura në kapak të kokës, siç të mëparshmet.

Ndonjëherë ngjyra e puplave ndryshon ( nga rozë në blu dhe anasjelltas ) në varësi të komoditetit akustik të sfondit në të cilin janë vendosur kolltuqet luksozë në të cilët ata janë ulur, por kjo nuk ka kurrfarë rëndësie, e rëndësishme është që ata janë gjithmonë aty, të gatshëm për t’u shpupulosur në betejat e emisioneve të mbrëmjes, të cilat n’a futen dhunshëm në jetët tona, pa u kujdesur të n’a kërkojnë leje më parë, ndërsa jemi duke zier një çaj për gripin, ndërsa shtrydhim limonin, ndërsa gatuajmë për një të ftuar për darkë, ndërsa bisedojmë me njerëzit e dashur…

E ndërkohë, bashkë me ilaçin per gripin, pashmangërisht, ti je duke gëlltitur edhe një dozë të frikshme helmi, të cilin e mbjellin, edhe në ajër, këto beteja. Ti e gëlltit atë, ashtu heshturazi, me ca gjeste të dorëzuara që tashmë nuk të çudisin më…

Sepse asgjë nuk të çudit më në këtë vend.

Për të mos folur për fëmijët, së fundmi ata i kanë lënë lodrat e kanë filluar t’i imitojne, duke praktikuar me njëri-tjetrin të gjitha versionet e mundshme të kakaritjeve dhe shpupulosjeve, edhe këta, me të njëjtën përkujdesje për elementin skenografik; bllokun bosh, stilografin pa bojë, syzet pa numër etj, etj.

E duket kaq e pamundur për ne, që një të enjte mbrema, ndërsa nëpër këto televizone shpalosen të gjitha versionet e mundshme të këtij grotesku tragjik, t’i bojkotojmë duke e fikur televizorin për disa orë, siç bëri e gjithë bota kur fiku dritat në shenjë proteste ndaj ngrohjes globale. ( ndoshta druhemi nga fjala bojkot, edhe pse ndërkombëtarët ende nuk na e kanë hequr nga fjalori… dhe për pak… ).

Për t’u bërë një kakaritës i suksesshëm, televiziv, nuk është se ka një seri kushtesh për t’u plotësuar. E keni gabim nëse mendoni se ka.

Gjërat janë tepër të thjeshta në këtë kotecin tonë.

Kështu kushti thelbësor është një dhe i vetëm; për t’u bërë një kakaritës televiziv duhet të kesh një injorancë enciklopedike në gjithçka.

E sapo shtyp pultin e televizorit kjo injorancë të vërshon e pakursyer brenda në shtëpi; “e veshur me frak”, – do të thoshte një këngë e shumë-dëgjuar e të madhit Adriano Çelentano. ( natyrisht, ata ende nuk kanë mbrritur tek fraku, por sidoqoftë gjysma e së keqes që nga kostumet prodhim turk kane hequr dorë njëherë e mirë )

Sigurisht që ka dhe një sërë nën-kushtesh të tjera, sa për garniturë, ndër të cilët njëri është të thuash fjalën:”normalisht” dhjetë herë rresht, brenda një fjalie, dhe pikërisht atje ku flitet për gjëra krejt anormale. Madje, mundësisht ta shqiptosh atë me tonin më të qetë, të mundshëm, ndërsa je duke folur për një ngjarjen e rëndë: “…dhe normalisht qyteti do të përmbytej…”, “… dhe normalisht X-in e ekzekutuan…” etj, etj… 

Por le të kthehemi tek koteci.

Besoj ju kujtohen të gjithëve ato filmat shqiptare të epokës së realizmit socialist, mbushur plot me efekte akustike, të tepruara. Besoj ju kujtohet që në çdo film të prodhuar nga Kinostudio Shqiperia e Re, ka patur nga një fragment, ( i njëjti gjithmonë ) me shi e suferinë, ( asnjëherë nuk e  kam kuptuar përsenë ) ku era ulërin hiperbolikisht, e ku diku, në një fshat të largët në të cilin zhvillohen ngjarjet e filmit, kakarit një gjel ( edhe ky, i njëjti gjithmonë, siç duket edhe për Kinostudion ata kanë qenë me tollonë ) për t’i treguar botës e shikuesve të filmit që agu është duke mbrritur. ( mbrritje figurative, një paralelizëm propagandesk me dritën e partisë. )

Të gjithë këtë parantezë e shkrova për t’iu kujtuar edhe një herë, në rast se e keni haruar, kakaritjen normale të një gjeli të zakonshëm në një kotec tradicional. ( Edhe mund ta keni haruar, në ditët e sotme gjelat ushqehen me koncentrate, e si rrjedhojë kanë ca zëra të çuditshëm transgjinorë. )

Që t’i biem shkurt, gjeli i vërtetë, kakarit vetëm një herë, diku aty rreth orës pesë të mëngjesit për t’i lajmëruar agun të zotëve të shtëpisë.

Ndërsa kakaritësit televizivë, duken shumë  herë më të papërtuar se ai gjeli i mirë, në fshatin e largët, në filmin e largët, të epokës po aq të largët, të kohërave socialiste. E keqja është se këta ( kakaritësit pra ! ) e lajmërojnë mëngjesin për gjatë gjithë kohës së mundshme. Në mbasdite, në darkë… gjithkur… Në çdo orë ata janë gati të të bëjnë be e rrufe, e të të argumentojnë me analiza të hollësishme këtë mbrritje.

Dhe as mos guxo t’i kundërshtosh. Nese po, ata do heqin këmbën nga mbi këmbë, do të ulin edhe më, syzet mbi hundë,  do rrëzojnë me arrogancë stilolapsin skenografik, që nuk shkruan, mbi tavolinë, njëlloj sikur hedhin dorashkën për të të ftuar në d
uel, dhe do të kërcënojnë serbes që do të të bojkotojnë në analiza…

E pastaj… jeta jote o shikues… ç’kuptim do të kishte ?…  

E mos thuaj tani që je duke nuhatur nota prej snobeje në këto rreshta. C’grotesk ! Pa më thuaj pak, si mund të jesh snob në një kotec ?

Brenda këtij koteci, ti shumë-shumë mund të jesh një pulë e trullosur që shastiset prej analizave të çdo orë e çastit/një individ i thjeshtë që ka dremitur paksa mbi divan me telekomandë në dorë, e që zgjohet papritur prej kakaritjeve e britmave që vijnë nga ekrani, dhe hedh sytë jashtë dritares, në terr, me shpresën se ka mbrritur agu, por që i duhet shumë pak të permendet e të kuptojë që agu do dhe shumë  kohë që të mbrrijë. E ndërkohë vitet e tua më të rëndësishme i harxhon atje, e rrasur në kotec, me fytyrën puthitur fort pas deriçkës së vogël, me shpresën se do dallosh ndonjë fijëzë të mekur shprese, se dikur, një ditë, ai do të mbrrijë…

Por siç dhe e thash më lart, për gjithë këtë anormalitet brenda këtij koteci shumë-pupëlsh, i cili stërbetohet nëpër kakaritje luftarake që agun e kemi vetëm një hap larg derës, ( ndokush mund edhe të guxojë të thotë qe ai ka ardhur por ne nuk jemi në gjendje ta shohim ), duhet ta ketë fajin ushqimi koncentrat, sepse, siç vazhdoj ta them, ditët e sotme nuk gjenden kollaj prodhime bio ( është e njëjta shterpësi si e kohërave të tollonave ).

E deri sa të mbrrijë agu, le të mirëpresim përnatë injorancën enciklopedike… “të veshur me frak”….

 

©Arlinda G.